|
Δύο σημαντικές απώλειες για τα ελληνικά γράμματα
Ενας ποιητής και ένας πεζογράφος «έφυγαν», τις προηγούμενες ημέρες, αφήνοντας κενό στον χώρο της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Ο Σταύρος Βαβούρης αρχικά, ως εκπρόσωπος της λεγόμενης «πρώτης μεταπολεμικής γενιάς» στην ποίηση, και ο Τάσος Χατζητάτσης μεταξύ των πεζογράφων που διέγραψαν μια συγγραφική πορεία με πρόσημο υψηλής στοχαστικής και εκφραστικής ποιότητας.
Ο Σταύρος Βαβούρης δοκιμάστηκε στον ποιητικό λόγο με τη δική του ξεχωριστή «φωνή». Οι στίχοι του περιέχουν την υπαρξιακή αγωνία, την περιγραφή του όντος σε συνάρτηση με το περιβάλλον του, τη σύνθετη διάσταση της αποκαλούμενης καθημερινότητας. Γεννήθηκε στην Αθήνα (1925) και σπούδασε στη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η ενάσχολησή του με την ποίηση παραλληλίστηκε με την εκπαιδευτική του σταδιοδρομία, ως φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση. Το 1977 κυκλοφόρησε μια συγκεντρωτική έκδοση του μέχρι τότε έργου του, με τίτλο «Ποιήματα», η οποία είναι δηλωτική της ποιητικής του ταυτότητας. Το 1999 εκδόθηκε η τελευταία ποιητική συλλογή του «Κι αυτά; Ισως...».
Ο Τάσος Χατζητάτσης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη (1945). Σπούδασε Οδοντιατρική ασκώντας το επάγγελμα μέχρι πρόσφατα. Εδραιώθηκε στα λογοτεχνικά πράγματα με τη συνεχή επιδίωξη να προσφέρει μέσα από τη γραφή του το πολύπτυχο της ευαισθησίας, της μνήμης, του λυρισμού σ’ αντίθεση με την αντιστρόφως ανάλογη περιρρέουσα πραγματικότητα.Η συλλογή πεζών κειμένων «Εντεκα σικελικοί εσπερινοί» («Εντευκτήριο», 1997) αποτέλεσε εφαλτήριο εκτίμησης τόσο από την κριτική όσο και από το αναγνωστικό κοινό. Τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου την επόμενη χρονιά από το περιοδικό «Διαβάζω» ενώ του απονεμήθηκε επίσης -από το «Διαβάζω»- το βραβείο μυθιστορήματος για το βιβλίο του «Σα σπασμένα φτερά» («Πόλις», 2003). Το τελευταίο του έργο είναι το μυθιστόρημα «Μονόξυλο στο ποτάμι» («Πόλις, 2006).
|
