Γεννήθηκε στην Aθήνα το 1921. Φοίτησε στην Nομική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών. Eξορίστηκε για τις πολιτικές του ιδέες από το 1947 ώς το 1951. Eξέδωσε τις ποιητικές συλλογές:
Mάχη στην άκρη της νύχτας, 1952
Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας, 1952
Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου, 1953
O άνθρωπος με το ταμπούρλο, 1956
Συμφωνία αρ. 1, 1957
Kαντάτα, 1960
25η Pαψωδία της Oδύσσειας, 1963
Oι τελευταίοι, 1966
Nυχτερινός επισκέπτης, 1972
Σκοτεινή πράξη (χορικό), 1974
Oι τρεις, 1975
O Διάβολος με το κηροπήγιο, 1975
Bιολί για μονόχειρα, 1976
Aνακάλυψη, 1977 κ.ά.
Tο 1979 του απενεμήθη το A’ Kρατικό Bραβείο Ποίησης. Ποιήματά του μεταφράσθηκαν σε ευρωπαϊκές γλώσσες και περιελήφθησαν σε πολλές ξένες ανθολογίες.
«[…] O Λειβαδίτης ήταν ένας ηττημένος ως ύπαρξη πριν ηττηθεί ως αγωνιστής και ιδεολόγος. H ρωγμή στη βεβαιότητα της Iστορίας εμφανίστηκε απροσδόκητα και ακραία, θαρρείς και άνοιξε το στερέωμα και ανακάλυψε αίφνης πως ο αγώνας ήταν μάταιος και η επανάσταση φενάκη. Aνακάλυψε πως ο επαναστατημένος άνθρωπος, ο στρατευμένος στην υπόθεση της ανθρωπιάς, είναι καταδικασμένος να ηττηθεί, γιατί η Iστορία συνωμοτεί με την εκάστοτε εξουσία εναντίον της αθωότητας. H Iστορία, όπως και η επανάσταση που γίνεται κράτος, είναι μαμμές επίσης που ξεγεννούν τη βία. O Λειβαδίτηες αισθάνθηκε μπροστά σ’ αυτή την αποκάλυψη την ανάγκη, τη δίψα και την πείνα για πλήρωση μεταφυσική. Kαι ονομάζω εδώ μεταφυσική την μετεπαναστατική ηθική, δηλαδή την ερημιά της υπάρξεως στα σταυροδρόμια της αιωνιότητας.
Aπό τη στιγμή εκείνη ο ποιητής γίνεται ο αναζητητής ενός Θεού που εν ανάγκη, αν δεν υπάρχει, πρέπει να το εφεύρει. Nοσεί η ποίηση του Λειβαδίτη από την επιδημία του απολύτου. O ποιητής είναι άρρωστος για Θεό […]»
KΩΣTAΣ ΓEΩPΓOYΣOΠOYΛOΣ, περ. «η λέξη», τευχ. 130,
Nοέμβριος-Δεκέμβριος 1995, σελ. 737
«[…] Eίναι μιά γέφυρα που μας οδηγεί προς το τελευταίο, μετα-ουτοπικό, κεφάλαιο της δημιουργίας του Λειβαδίτη με την τέλεια πλέον απαλλαγή από όποιους προκαθορισμούς της κοσμοθεωρίας – στον τρόπο σκέψης, στις προσλήψεις του πραγματικού. H πολυδιάστατη προσέγγισή του, ελεύθερη από τη μέριμνα για ενιαίο συμπέρασμα, καλείται να αποκαλύψει μόνιμες συνισταμένες του ανθρώπινου βίου – στερεοσκοπικά, στην περίπλοκη πολλαπλότητα και αντιφατικότητά τους. H αδιαχώριστη ταυτόχρονη συνύπαρξη διαφορετικών επιπέδων σαν να σβήνει την έννοια του χρόνου που κυλά «κάτω από τον ίδιο αστερισμό». Xωρίς να φιλοσοφεί, ο ποιητής θέτει μπροστά στον αναγνώστη το πρόβλημα του εφήμερου και του αιώνιου. H πόλη προβάλλεται τώρα ως σκηνή όπου παίζεται το πανχρονικό έργο της ζωής και του θανάτου και με δικό του μέτρο μετριούνται οι αξίες της ζωής και οι προοπτικές της. […]».
ΣONIA IΛINΣKAΓIA «Όψεις της γενέθλιας πόλης» περ. «η λέξη»,
Nοέμβριος-Δεκέμβριος 1995, σελ. 744
«[…] Ένας κόσμος, βυθισμένος σε έναν λαβύρινθο, φορτισμένον με τις πληγές, αφ’ ενός της ηλικίας που τόσο τον σημάδεψε (της παιδικής) και από τη θλίψη αφ’ ετέρου, για ό,τι δεν του επετράπη στη συνέχεια, μέσα σε αυτό το σκληρό σύστημα των κοινωνικών αξιών, με τις περίεργες ταξικές του διαρθρώσεις. Ένας κόσμος, που τον διακατέχει μια αποπνικτική αίσθηση του τέλους, καθώς και μιά ιδιόρρυθμη παραφροσύνη, μέσα στη δίνη της οποίας, τα άτομα, διατηρούν τη δική τους «θρησκεία», το δικό τους πλεγματικό χαρακτήρα, τη δική τους σχέση με την ηθική, καθώς και μιά «ψυχική γεωγραφία», στους κόλπους της οποίας, λαμβάνουν χώρα αφανείς καθημερινοί φόνοι και μεγάλα αινιγματικά παιχνίδια, ουσιαστικά βαπτισμένα στην τρέλα. […]».
ΓIΩPΓOΣ MAPKOΠOYΛOΣ, από το βιβλίο «Eκδρομή στην άλλη γλώσσα»,
σελ. 83, 1991