Γεννήθηκε στην Οξυά Ιωαννίνων. Σπούδασε Μαθηματικά και Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και Θέατρο στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης – Κάρολος Κουν.
Ηθοποιός και σκηνοθέτης στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Kαθηγητής Φιλολογίας και Μαθηματικών στη Μέση Εκπαίδευση για μια περίπου δεκαετία.
Για μια πενταετία, καθηγητής Υποκριτικής στις Δραματικές Σχολές “ΒΕΑΚΗ” και “ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ – Γ. ΑΡΜΕΝΗ”
Γράφει ποίηση, δοκίμιο και μεταφράζει θεατρικά κείμενα. Έχει μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες.
Βιβλία του:
7 Ποιητές (συμμετοχή), ποιήματα, Καστανιώτης 1975
Ο Καπνοπόλεμος, ποιήματα, 1977
Το σοφό σαλιγκάρι, ποιήματα, Συμείον 1980
Σημειώσεις ενός τηλεγραφητή, ποιήματα, Σπηλιώτης 1986
Η άλλη φωτογραφία, ποιήματα, Ρόπτρον 1990
Νησί δίχως φύλλα, ποιήματα, Λωτός 1992
Φόδρες της νύχτας, ποιήματα, Καστανιώτης 1996
Τα χειρόγραφα της βροχής, ποιήματα, Καστανιώτης 2003
Το χώμα που μένει, ποιήματα, Καστανιώτης 2007
Βεάκης, για την ιθαγένεια στην υποκριτική, μελέτη, Ρόπτρον 1991
Ευρυπίδη Βάκχες, εισαγωγή – μετάφραση, Λωτός 1991
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα Ματωμένος Γάμος, μετάφραση, Κέδρος 1998
Αριστοφάνη Πλούτος, μετάφραση, Όμβρος 2001
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα Γέρμα, μετάφραση, Κέδρος 2008
«[…] Ο σαρκασμός για την ανελέητη εποχή μας κι η αγωνία του για έναν ωραιότερο κόσμο (έννοια κάθε αληθινού ποιητή) είναι οι δύο πόλοι που ανάμεσά τους εκτείνεται η συναισθηματική υδρόγειος του Πάνου Κυπαρίσση. Κι η ποίησή του έχει κάποιες αναλογίες με τις καλύτερες στιγμές του Ρεβερντό, που πολλά πρόσφερε στη γαλλική ποίηση. Στίχοι ασύνδετοι συχνά, σε πρώτη όψη βέβαια, γιατί στην πραγματικότητα μοιάζουν με τους ακροβολισμένους στρατιώτες μες στην ομίχλη, που ο καθένας προχωρεί σχεδόν ολομόναχος, αλλά όλοι πηγαίνουν για τον ίδιο σκοπό.
Ποίηση αληθινή, με δύο λόγια, που απ’ το “τίποτα” μπορεί να δημιουργεί ζωή. “Τα βράδια γδύνεται – βγάζει τη μέρα – το παλτό της – τα μάτια της – και πέφτει για ύπνο – Η βρύση στάζει”.
Ποίηση απογυμνωμένη από κάθε “ποιητικό”, που δε ζητάει να εντυπωσιάσει […]».
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ εφ. Η Αυγή, 6 Νοεμβρίου 1977
«[…] Και στις Σημειώσεις ενός Τηλεγραφητή, έχουμε να κάνουμε με την ίδια οπτική οι προσωπικές αναμνήσεις σκιάζουν δραστικά ή και κυριολεκτικά, όχι μόνο το συναίσθημα, αλλά και τη συνείδηση του ποιητή, μεταφέροντας μας σε μιαν εποχή – οπωσδήποτε πρέπει να είναι ο εμφύλιος – που μνημειώνεται αποκλειστικά και μόνο για τις τραυματικές της εμπειρίες. Δεν είναι μόνον κάποιο γεγονός που ανακαλείται στα ποιήματα αυτά και που συνδυάζεται με την αίσθηση του θανάτου. Όλη η σύνθεση της εικόνας, μέσα από την συνειρμική διαστολή της και τις επάλληλες πτυχές της που ξεδιπλώνονται – καθώς αναπτύσσεται το ποίημα – μας παρουσιάζεται, ως τις πιο ελάχιστες λεπτομέρειες και αποχρώσεις της, με εμφανή τα σημάδια της υλικής διάβρωσης, αλλά και της συναισθηματικής φθοράς […]»
ΑΛΕΞΗΣ ΖΗΡΑΣ, εφ. Η Καθημερινή, 14 Απριλίου 1988
«[…] Η ειδική θέση του ποιητικού υποκειμένου καθορίζει εν πολλοίς και τον σε μεγάλο βαθμό αφηγηματικό χαρακτήρα της συλλογής, ο οποίος υποστηρίζεται από μια ρεαλιστική, λαϊκή εικονογραφία και το ανάλογο γλωσσικό και μυθοπλαστικό υλικό. Ο δημιουργός, ωστόσο, δεν περιορίζεται εδώ. Γνωρίζει πώς να αντιστρέψει τις κλίμακες της ομαλής διαδοχής ή με ποιόν τρόπο να αναχθεί σε μια καθαρά υπερρεαλιστική ατμόσφαιρα, όπου τα προηγούμενα στοιχεία, χωρίς να εξαφανίζονται, αποκτούν παραλογική συμπεριφορά και ανατρεπτική λειτουργία […]»
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, εφ. Η Αυγή, 28 Απριλίου 1987