Ο Ηλίας Κεφάλας γεννήθηκε το 1951 στο χωριό Μέλιγος Τρικάλων. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα, όπου και έζησε από το 1969 έως το 1992. Σήμερα ζει και πάλι στο γενέθλιο τόπο, εργαζόμενος σε Υπηρεσία του Δημοσίου. Ασκεί λογοτεχνική και εικαστική κριτική, συνεργαζόμενος με περιοδικά λόγου και τέχνης. Ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο και περιστασιακά με την τηλεόραση. Μεταφράζει και παρουσιάζει γαλλόφωνους ποιητές. Συνεργάζεται με τα κυριότερα λογοτεχνικά περιοδικά.
Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά και πολωνικά.
« […] Ο Ηλίας Κεφάλας ως δημιουργός διαθέτει ένα μεγάλο προτέρημα: κατορθώνει πάντοτε στην αντικειμενικά πληθωριστική εικονοποιία της ποίησής του να επιβάλει μια θαυμαστή συνοχή. Η συνοχή αυτή δεν προκύπτει από την «εξωτερική διαλεκτική» των εικόνων της ποίησής του, αφού παρόμοια διαλεκτική δεν υφίσταται. Αλλιώς θα είμαστε αναγκασμένοι να μιλήσουμε για ποίηση περιγραφική που σε καμιά περίπτωση δεν είναι η ποίηση του Κεφάλα. Πού οφείλεται, λοιπόν, η συνοχή της καταιγιστικής εικονοποιίας των ποιημάτων του Ηλία Κεφάλα; Κατά τη γνώμη μου στην ουσιαστικά και σε βάθος κατακτημένη από τον δημιουργό αυτόν ποιητική της «εσωτερικής όρασης».
Βαγγέλης Κάσσος, «Ατελεύτητο Τέλος / κείμενα για την ποίηση», Ίνδικτος 2007.
« […] Ο Ηλίας Κεφάλας κατεργάζεται επίμονα τη μορφή του ποιήματος, προκειμένου να επιτύχει τη δημιουργία λεκτικών κρυστάλλων με μεγάλη ρυθμική-ηχητική αξία. Οι σταλακτίτες του λυρικού λόγου δημιουργούνται με τη μέγιστη σπουδή μέσω συνηχήσεων, παρηχήσεων και ιαμβικών μέτρων, που ενσωματώνονται αβίαστα στη ροή του λόγου. Το ποίημα καθίσταται μια «λεκτική εικόνα» (verbal icon), ένας λεκτικός οργανισμός χωρίς κανένα ίχνος εκζήτησης ή επιτήδευσης. Επομένως η περίτεχνη ενασχόληση με τη μορφή δεν προσδίδει στο ποίημα την ψυχρότητα του μαρμαροπελεκημένου παρνασσιακού στίχου. Ακόμη και το υπερβατό σχήμα εξυπηρετεί όχι μόνο τη νοηματική συμπύκνωση, αλλά ταυτόχρονα και τη ρυθμική ενοργάνωση του λόγου.»
Τζίνα Καλογήρου, περιοδικό «Μανδραγόρας» τχ 36/2007.
« […] Η ποίηση του Ηλία Κεφάλα, αταλάντευτη και αξιοπρεπής επιδιώκει να βάλει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τη μοίρα του, με το αδιευκρίνιστο πεπρωμένο του. Θέτει το πρόβλημα της ύπαρξης, δεν το λύνει. Το θέτει όμως ευθέως χωρίς να προσπερνά αδιάφορα τις δυσκολίες, χωρίς να υπόσχεται ή να βαυκαλίζει. Η έσχατη ώρα, η συνάντηση με τον θάνατο, η ultima dies δεν είναι dies irae, αλλά μετάβασης από το εφήμερο στο διαρκές, από το περιγεγραμμένο στο αχανές, από το τοπικά προσδιορίσιμο στο άχωρο, στην κοινή πανανθρώπινη μήτρα […] »
Θεοδόσης Πυλαρινός, «Από την επίγεια αβεβαιότητα στη συμπαντική απραξία /νύξεις και αναστοχασμοί πάνω στην ποίηση του Ηλία Κεφάλα», Γαβριηλίδης, 2004.