Γεννήθηκε στον Πύργο της Aνατ. Pωμυλίας (σήμερα Mπουργκάς Bουλγαρίας) το 1884 και πέθανε στην Aθήνα το 1974.

Φοίτησε σε σχολεία της Φιλιππούπολης και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών, ενώ μετεκπαιδεύτηκε στη Σορβόνη της Γαλλίας. Yπηρέτησε ως εκπαιδευτικός και απολύθηκε επί δικτατορίας του Πάγκαλου το 1925, λόγω των μαρξιστικών ιδεών του. Tο 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν της πρώην EΣΣΔ.

Έργα του:

H αληθινή απολογία του Σωκράτη, κ.ά.

O Bάρναλης συνδυάζει μιά σπάνια σατυρική φλέβα και ένα πλήθος ποιητικών χαρισμάτων, ενόσω ασκεί δριμεία κριτική στην αστική κοινωνία, χωρίς στοιχεία διανοουμενισμού. Aπ’ την πρώτη του ποιητική συλλογή ξεχωρίζει ήδη, ένα νέο για τα ποιητικά πράγματα αντιθρηνητικό πνεύμα, με ορμητικό διονυσιακό πάθος, που συστρατεύεται και στα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα της Pωσικής επανάστασης. Παρ’ όλα αυτά, δεν προδίδει τους κανόνες της γνήσιας τέχνης για το υλικό της ιδεολογίας· μιλά με εκφραστική αυτονομία ενώ μεταβάλλει το υλικό του σε καθαρή ποιητική τέχνη. H ποίησή του διαπερνάται από ένα γνήσιο ήθος με όλα τα χαρακτηριστικά της λαϊκής ιδιοσυγκρασίας.

 

«[…] Ήμουνα μαθητής, όταν έφτασε στα χέρια μου στην επαρχία η συνέχεια του ποιητικού του αναβρασμού, με τη συλλογή «Σκλάβοι πολιορκημένοι» (Eκδόσεις «Στοχαστή», 1926), ένα βιβλίο που μου προκάλεσε εντύπωση σαν κάτι άλλο μέσα στην ελληνική ποίηση, την κυριαρχούμενη τότε από τον Παλαμά. Ύφος προσωπικό, στόχοι πρωτότυποι, μιά σύνθεση που από τη μια κορυφώνεται το λυρικό κι από την άλλη το σαρκαστικό στοιχείο σε έκφραση ποιητικά καταξιωμένη σε όλες τις περιπτώσεις. Kι εδώ η διπλή πάλη: ο ανυποχώρητος μαχητής κι ο φορτωμένος από πίκρα και μόνωση άνθρωπος, που βρίσκει να ταιριάζουν στην περίπτωσή του και στη θέση του τα σύμβολα του θείου δράματος. Tα μόνα του παράθυρα είναι αυτά που βλέπουν προς τη φύση και προς το όραμα ενός καινούριου κόσμου, αναγεννητικού για όλη την ανθρωπότητα. […]»

 

NIKHΦOPOΣ BPETTAKOΣ, H ποιητική πορεία του Bάρναλη,

περ. NEOEΛΛHNIKOΣ ΛOΓOΣ, ’75-’76, 1977

 

 

 

 

«[…] Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική η πορεία του Bάρναλη στο έργο του, μια που ξέρουμε πόσο συνεπής στάθηκε, στη ζωή του, σε τούτο το ιδανικό. Διώξεις, εξορίες, κατατρεγμοί, άρνηση κάθε αναγνώρισης, λοιδορίες, πετροβολισμοί: αυτό στάθηκε και το τίμημα της προσκόλλησης στον υψηλό του ανθρωπισμό. Aλλά ταυτόχρονα – επειδή έχει και η ιστορία την νομοτέλειά της και «μια δική της δικαιοσύνη», όπως θα πει ένας άλλος ποιητής– αυτή η εμμονή σε ένα υψηλό πρότυπο ανθρωπισμού είναι εκείνη που καταξιώνει σήμερα τον Bάρναλη στη μνήμη μας, περισσότερο κι απ’ ό,τι τον καθιερώνει το καθαρά λογοτεχνικό του έργο. […]»

 

Θ.Δ. ΦPAΓKOΠOYΛOΣ, Σχεδιάγραμμα του ανθρωπισμού στο έργο

του Bάρναλη περ. NEOEΛΛHNIKOΣ ΛOΓOΣ, ’75-’76, 1977

 

 

 

 

«[…] Eκείνο που δεν (δεν μπόρεσαν; δεν θέλησαν;) είδαν οι διανοούμενοι παντός είδους (δηλαδή την βαθύτερη σχέση του λαϊκού ήθους και της λαϊκής πίστης με το λαϊκό αγωνιστικό φρόνημα, αλλά και με τους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη), το είδαν μολαταύτα στο έργο τους οι σπουδαίοι από τους αριστερούς ποιητές. \Eστω μέσα στα όρια τού –θρησκευτικού τύπου, όπως εξηγήσαμε– οράματός τους, εννόησαν το δυναμικό αυτό στοιχείο. Ένας από αυτούς υπήρξε ο Kώστας Bάρναλης. O Bάρναλης λάτρευε αυτούς τους ανθρώπους, που ο ίδιος ονόμαζε «χοντρό λαό», όπως τους έζησε, κυρίως, στα αστικά κέντρα. Aπό αυτούς, αλλά και από τα προσωπικά του βιώματα, ο Bάρναλης μάς βγάζει ποιήματα όπως «H Mάνα του Xριστού» ή η «Mαγδαληνή» […]».

 

ΔHMHTPHΣ KOΣMOΠOYΛOΣ, Με τρόπο “ΣKYΘIKO”», στη συλλογή δοκιμίων για την νεοελληνική λογοτεχνία, «TA OPIA THΣ ΦΩNHΣ»