«[…] Συνομιλώντας επίμονα με την ιστορία, προσωπική και συλλογική, καταλήγει έτσι μ’ όλη την ειρωνεία, τον σκεπτικισμό και την αυτοαναίρεση που τον χαρακτηρίζουν, στην αρχαία φλέβα, που κι ο μοντερνισμός κληρονόμησε με τη σειρά του από τους προηγούμενους. Με τον τρόπο αυτό ο Χ.Β. ολοκληρώνει επιτυχώς μακρά προσπάθεια να προτείνει την ποίηση ως πολιτισμική πρακτική ευθείας επαναμάγευσης του κόσμου, διαρρηγνύοντας τα όρια ποίησης και πραγματικότητας, και παρέχει επιχείρημα στην άποψη που θέλει το μεταμοντέρνο συνέχεια και όχι ασυνέχεια του μοντέρνου. […]».

TOΠΑΛΗ, Από το «Adieu» στην «Αχμάτοβα»:
Σκέψεις με αφορμή ένα βιβλίο

«[…] Με τι υλικά φτιάχνεται η ποίηση στον καιρό μας; Τι ακριβώς μεταφέρει ο καλλιτέχνης στο εργαστήριό του και με ποιον τρόπο πασχίζει να του δώσει μορφή; Τι ρόλο παίζουν το συναίσθημα και η εμπειρία στην ποιητική γλώσσα και πώς εισβάλλουν και αποτυπώνονται στα τεχνάσματά της; Κι ακόμη, πώς επικοινωνεί η ποίηση με τις άλλες τέχνες, τι προσφέρει στο ιδίωμά τους και τι αντλεί από αυτές για να ενισχύσει το δικό της; Και πόση, πάλι, είναι άραγε η διάρκεια της ποίησης μέσα στο χρόνο, πόσο μπορεί να περάσει χωρίς απώλειες από τον έναν αιώνα στον άλλο, καθώς και με ποια αποθέματα και εφόδια; Και τι έχει να πει στον αναγνώστη της, σύγχρονο ή μεταγενέστερο; Του μιλάει για τον έρωτα, τον κατηχεί στα μυστικά της ομορφιάς, τον ανακουφίζει από το φόβο του θανάτου; Και είναι δυνατόν σήμερα, όταν τα πάντα έχουν γκρεμιστεί, αλλά και ανοικοδομηθεί, για να ριχτούν εν συνεχεία, ξανά και ξανά, σ' έναν ατέρμονο κύκλο, από το βάθρο τους, να απολαύσουμε όντως την ποίηση, να ανακαλύψουμε εκ νέου την αισθητική αγωγή της;
Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα που επανέρχονται με επιμονή, από ποίημα σε ποίημα και από στίχο σε στίχο, στην καινούρια, όγδοη κατά σειρά ποιητική συλλογή του Χάρη Βλαβιανού, η οποία συμπυκνώνει, νομίζω, και συνοψίζει στις σελίδες της όλα τα κεντρικά μοτίβα της εικοσάχρονης διαδρομής του.
Λόγος που πάει να γίνει τραγούδι
Η ποίηση, γράφει ο Παλαμάς στην τόσο λίγο συζητημένη «Ποιητική» του, είναι λόγος που πάει να γίνει τραγούδι. Κι αν θέλουμε να ξεσκονίσουμε λίγο τη φθαρμένη αυτή ορολογία, και να κρατήσουμε την ουσία της, τότε η παλαμική ρήση μάς θυμίζει πως η μεταφορική και εικονοποιητική ενέργεια της ποίησης, όχι μόνο δεν αποστρέφεται και δεν απομακρύνει το στοχασμό, αλλά και τον προϋποθέτει ως οργανικό συστατικό της λειτουργίας της […]».

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, Η πάλη για την κατάκτηση της μορφής, Ανοίγοντας το ποιητικό εργαστήριο και επιθεωρώντας τα υλικά του,
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 02/05/200