«Ο Δ. Αγγελής δεν παρασύρθηκε από την πρώτη ποιητική του επιτυχία, δεν έγινε άθυρμα των επαινετικών λόγων που άκουσε. Έκατσε κι έσκαψε βαθιά μέσα του για να βρει τη δική του φλέβα που οδηγεί από ένα δικό του – καταδικό του – χώρο «στων ποιητών την πόλη». Βρήκε τις δικές του λέξεις, τις δικές του μορφές και σχήματα, τα δικά του αισθήματα. (...) Ο λόγος του έχει παλμικότητα, θα έλεγα μια κινηματογραφικότητα, ένα απότομο «κόψιμο» του στίχου σαν να κάνει στροφή αυτοκινήτου «τετ-α-τετ» με το χειρόφρενο. Έτσι δημιουργείται μια ποίηση ελικτική, έλκουσα και ελκυστική. Ξέρει ακόμη να εκφράζεται με τη σιωπή, να ντύνει τις λέξεις με αίσθημα και συγκίνηση».

 

 

«Στα ποιήματα των Μυθικών νερών πραγματοποιείται μια πολύ ενδιαφέρουσα σύζευξη στοιχείων της ιστορίας, του μύθου και του παρόντος, από την οποία προκύπτει η πικρή αίσθηση της αδικίας και τής, πολλές φορές, χωρίς φανερό, τουλάχιστον, νόημα δοκιμασίας ή θυσίας του ανθρώπου. Μάλιστα, για να επιτευχθεί, αυτό, γίνεται αναφορά σε ιστορικά ή μυθικά πρόσωπα, που και η απλή μνεία των ονομάτων τους αρκεί, προκειμένου να παραπέμψουν τον αναγνώστη σε καίριες στιγμές της ιστορίας, όπου κυρίαρχα ήταν τα στοιχεία του ζόφου και της απόγνωσης. Στιγμές που, καθώς φαίνεται, ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασιακά προσδιορισμένη λυπημένη στάση και απαντοχή του ποιητή και, συνακόλουθα, στη νηφάλια, εκ μέρους του, αποδοχή της μοίρας του ανθρώπου, που άλλη διέξοδο δεν έχει, παρά να αφήνεται να διδάσκεται από τις σημαδιακές και κορυφαίες τραγωδίες του παρελθόντος...»

 

 

«Ο Δημήτρης Αγγελής καταφεύγει στον μύθο και στην Ιστορία για να εκφράσει μια αίσθηση πτώσης και ματαίωσης, καθώς και ένα έντονο άγχος για τη ραγδαία φθορά των πραγμάτων και τον επαπειλούμενο θάνατο και αφανισμό τους».